Maliny to nie tylko rośliny – przede wszystkim są to pyszne, słodkie owoce, popularne w dużej części świata. Jedną z jej odmian jest malina moroszka. Czym różni się od pozostałych, jak ją uprawiać i jakie ma zastosowanie? Przeczytaj artykuł i poznaj ją lepiej!
Malina moroszka (rubus chamaemorus) jest gatunkiem roślin zielnych, który zalicza się do rodziny różowatych. Roślina ta znana jest także pod nazwą „malina nordycka”. W naturalnych warunkach wyrasta ona w trzech miejscach – powszechnie dostępna jest w Skandynawii, w niektórych miejscach Rosji oraz na Alasce.
Malina moroszka (rubus chamaemorus) – wygląd i charakterystyka. Najważniejsze informacje
Uprawa maliny moroszki – na co warto zwrócić uwagę?
Malina moroszka nie należy do roślin łatwych w uprawie. Zwykle rosła samoistnie, w warunkach naturalnych. W Polsce jednak, z racji niewielkiej liczby tej krzewinki, należało rozpocząć jej uprawę. Najważniejszym aspektem w tym procesie jest zapewnienie roślinie możliwie najbardziej naturalnych warunków.
Zdarzają się uprawy hodowlane, jednak te rzadko owocują. Aby pojawiły się owoce, wymagane są bowiem zapylacze (trzmiele lub pszczoły) oraz osobników obydwóch płci. Wynika to z tego, że jest to roślina dwupienna. Nie zabieraj się więc lepiej za jej uprawę bez specjalnej wiedzy oraz posiadania specyficznych warunków spełniających jej wymagania. Jednym z najważniejszych jest torfowisko – tylko na takim rodzaju gleb jest w stanie rozwijać się malina moroszka. Jest to teren charakteryzujący się wysokim poziomem wód gruntowych oraz złożem torfu o minimalnej miąższości wynoszącej 30 cm.
Choroby i szkodniki – co grozi tej odmianie maliny?
Malina moroszka charakteryzuje się bardzo dużą odpornością na choroby i szkodniki. Niemniej jednak warto zwrócić uwagę na jedną chorobę, która może zaszkodzić malinie oraz jej kwiatom czy owocom. Chorobą tą, wywoływaną przez wirusy i grzyby, jest czarna plamistość liści. Rozpoznać można ją po różnokolorowych, rozległych plamach ulokowanych na liściach. W niektórych przypadkach, na środku plamy znajduje się niewielki, biały punkt.
Rozwojowi tej choroby sprzyja zbyt duża wilgotność oraz wysoką temperaturą (choć gdy przekracza ona 30°C, przestaje się ona rozwijać). Grzyby i wirusy wpływają negatywnie na procesy oddychania oraz fotosyntezy, zaburzając ją. Gdy choroba już się rozwinie, ciężko jest się jej pozbyć – nie istnieją żadne domowe sposoby. Jedynym ratunkiem są opryski z fungicydów. Aby uniknąć powstania tego problemu, warto pozbywać się wyrastających chwastów na bieżąco oraz sadzić rośliny w odpowiedniej, niezbyt bliskiej odległości od siebie.
Malina moroszka – jak ją pielęgnować?
Aby uniknąć chorób omówionych wyżej i umożliwić roślinie prawidłowy rozwój, należy odpowiednio ją pielęgnować. Wyrywanie chwastów to tylko jedna z czynności zapobiegających powstawaniu choroby. Niezwykłe istotne jest także nawożenie maliny moroszki. Pozwoli to zwiększyć jej odporność na chorobę oraz przyspieszyć jej rozwój. Najlepszym nawozem, który można wykorzystać do maliny, jest nawóz organiczny i wieloskładnikowy, bogaty w składniki odżywcze i mineralne. Termin nawożenia przypada na kwiecień każdego roku.
Czy malina moroszka jest pod ochroną?
Ze względu na niewielką ilość występujących osobników, w Polsce malina moroszka jest pod ścisłą ochroną gatunkową. W naszym kraju naturalnie występuje ona niezwykle rzadko, a klimat polski zwykle nie pozwala jej owocować. Roślina ta uważana jest w naszym kraju za relikt pozostawiony po czasach epoki lodowcowej. Jedynym z kilku miejsc, w których możesz znaleźć tę odmianę, jest Słowiński Park Narodowy, położony w województwie pomorskim.
Pamiętaj, że ochrona nie dotyczy wyłącznie zrywania całych roślin, lecz także pojedynczych owoców. Jeśli masz więc ochotę na produkty owocowe z tej odmiany malin, najlepiej zamów je zza skandynawskiej granicy, np. ze Szwecji, w której owoc ten jest powszechnie spotykany.
Pamiętaj zatem, aby przestrzegać tego zakazu. Według art. 181 § 2 Kodeksu karnego „Kto, wbrew przepisom obowiązującym na terenie objętym ochroną, niszczy albo uszkadza rośliny lub zwierzęta, powodując istotną szkodę, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”.