Szakal złocisty to ssak z rodzaju wilków, rodziny psowatych, który od jakiegoś czasu coraz liczniej jest obserwowany w Polsce. Skąd się tu wziął i czy zagraża zwierzętom hodowlanym? Sprawdź!
Szakal złocisty to drapieżnik, który w Polsce jest widziany od 2015 roku. Nie jest go gatunek rodzimy, ale jego ekspansja na terytorium Polski jest odpowiedzią na zmiany klimatyczne oraz przyrodnicze. Co warto o nim wiedzieć? Sprawdź!
Szakal złocisty – charakterystyka
Szakal złocisty to zwierzę z zasady drapieżne, ale jednocześnie wszystkożerne, zaliczane obecnie w Polsce do zwierzyny łownej. Obecność szakala pierwotnie stwierdzono w południowej części Azji, a także południowo-wschodniej Europie. Zwierzę żyje w niewoli do 16 lat, a na wolności – nawet połowę krócej.
Szakal złocisty – wygląd
Zwierzę to wyróżnia się krótkim, złotym futrem, od którego pochodzi jego nazwa. Z wyglądu szakal złocisty jest podobny do miniatury wilka albo kojota. Można zauważyć dymorfizm płciowy – samice są o nawet 15% mniejsze od samców. Te ostatnie ważą od 7 do 15 kg i mierzą od 38 do 50 cm w kłębie. Zwierzę jest długie – nawet do 105 cm, przy czym ok. 25 cm stanowi sam ogon.
Rozmnażanie
Szakal złocisty to zwierzę monogamiczne. Jego rozród następuje w parze rodzicielskiej, która wiąże się na całe życie. Ciąża trwa ok. 63 dni i kończy się narodzinami miotu o liczebności do 4 szczeniąt. Każde młode po ok. 3 miesiącach rozszerza dietę poza mleko matki i dołącza do stada. To tworzone jest na wzór grupy rodzinnej, w którym rozmnaża się jedna para, a reszta zwierząt stanowi dorosłą pomoc w wychowaniu młodych.
Skąd kuzyn wilka wziął się w Polsce?
Na wstępie warto zaznaczyć, że szakal złocisty nie jest gatunkiem inwazyjnym, jak na przykład norka amerykańska czy szop pracz. Ten ssak z rodziny psowatych przywędrował do Polski zupełnie naturalnie, na drodze migracji gatunków. Nadal jednak trudno go zaobserwować na terytorium kraju.
Liczebność szakala złocistego w Polsce a hodowle zwierząt gospodarskich
Od 2019 roku szakal złocisty widnieje na liście gatunków zwierząt łownych, co oznacza, że jest przeznaczony na odstrzał. Rocznie zakłada się odłów ok. 1270 zwierząt tego gatunku. W praktyce potwierdzone obserwacje szakala złocistego zdecydowanie odbiegają od szacunków myśliwych, na co wskazuje wiele organizacji. Według nich myśliwi mogą zwyczajnie mylić szakala z lisem lub wilkiem.
Szakal złocisty uchodzi za duży problem w Polsce, tymczasem badania naukowe wskazują, że osobników tego gatunku jest o wiele mniej niż np. lisów. Co więcej, problematyczna jest możliwość pomylenia szakala z chronionym wilkiem. To sprawia, że nie ustają kontrowersje wokół wpływu szakala złocistego na populację zwierząt hodowlanych i ryzyka pomylenia go przez myśliwego z wilkiem. Podważa się zasadność zakwalifikowania go do gatunków łownych i prowadzonego odstrzału szakala jako takiego.