Leghorn: charakterystyka popularnej rasy kur niosek

Pochodzenie kur Leghorn

Nie wiadomo skąd dokładnie pochodzi leghorn, jednak w XVIII wieku po raz pierwszy wyeksportowano je z Włoch do Stanów Zjednoczonych. Początkowo, były to interesujące niewielkie ptaki, choć jeszcze nie tak płodne, jak obecnie. Rozpoczęto więc próby udoskonalania rasy w kierunku poprawy nieśności i odporności. W Anglii krzyżowano je z Minorką, aby uzyskać drób większy, przypominający typ ogólnoużytkowy. Nazwa rasy pochodzi od toskańskiego portu Livorno, z którego to wyeksportowano pierwsze kurczęta. Leghorn to właśnie angielskie tłumaczenie nazwy portu. 

Charakterystyka rasy leghorn

Choć znane są jako białe kurczęta, mogą one występować w różnych kolorach, na przykład w barwie brązowej lub szarej. Posiadają pojedynczy ząbkowany czerwony grzebień, czerwone dzwonki i białe zausznice. Oczy leghornów są w kolorze jasnopomarańczowym, a dziób i skoki żółte. Mają ściśle przylegające do ciała pióra i wysunięte piersi. Waga dorosłych samic tej rasy kur to około 2 kg. Koguty natomiast ważą około 2,7 kg i posiadają imponujący, znacznie większy od kur ogon. 

Usposobienie

Kury leghorn są niezwykle energiczne i pracowite. Z chęcią przemierzają podwórze w poszukiwaniu pożywienia, zatem należy zapewnić im odpowiednio duży wybieg. Chętnie przesiadują na drzewach, co umożliwia im dobrze rozwinięta umiejętność latania. Leghorny są inteligentne, ale dość temperamentne, hałaśliwe i płochliwe, dlatego nie każdy zdecyduje się na chów przydomowy. Usposobienie tej rasy kur zależy od tego, z jaką odmianą mamy do czynienia. 

Hodowla kur leghorn

Ze względu na wysoką wytrzymałość, łatwe przystosowywanie się do warunków i dużą nieśność, kury leghorn należą do najpopularniejszych niosek na świecie. Co dla wielu hodowców istotne, nie są one zbyt skłonne do kwoczenia. W drugą zaś stronę, odchowanie piskląt w ich przypadku może być utrudnione. Ze względu na gabaryty, raczej nie hoduje się ich na mięso. 

Karmienie

Dla wielu hodowców ogromną zaletą kur leghorn jest to, że zjadają one nawet o niemal połowę mniej paszy od innych ras. Same doskonale potrafią znaleźć dla siebie pożywienie, co duży wybieg może im umożliwić. Należy podawać im śrut zbożowy, kukurydzę i zielonki. W diecie leghornów ważne są też warzywa i owoce, na przykład jabłka i gruszki. Od czasu do czasu warto podawać im kruszone muszle małż. Niezbędny jest stały dostęp do czystej wody. 

Wybieg

Ze względu na dużą aktywność, leghorny wymagają sporego wybiegu. Warto też skonstruować grzędy na różnych wysokościach. Pomieszczenie, w którym zamieszkają te zwierzęta, powinno być dobrze docieplone. Należy je regularnie wietrzyć. W przypadku leghornów warto pomyśleć o wysokim ogrodzeniu (minimum 1,5 m), ponieważ te kury są lekkie i mają duże skrzydła, zatem są bardzo dobrymi lotnikami.

Nieśność

Leghorny znoszą aż 280 do nawet 320 jaj rocznie, co w porównaniu do innych ras jest bardzo imponujące. Pierwsze jaja kury znoszą w 18-20 tygodniu życia. Najlepsza nieśność występuje w 3 i 4 roku życia kury, później zaczyna stopniowo spadać. Skorupa jaj tej rasy ma barwę białą. Średnia masa jednego jajka to 56 g.

Choroby kur leghorn

Kury tej rasy są dość odporne na choroby. Dobrze znoszą wysokie i niskie temperatury, jednak ich grzebień może być podatny na odmrożenia. Jako płochliwe kurki mogą być wrażliwe na hałas, który będzie powodował u nich nerwowe zachowania. Wymagają regularnego odrobaczania. Aby zapobiegać pasożytom, należy często czyścić kurnik i wymieniać ściółkę na świeżą. 

Kury leghorn to rasa drobnych rozmiarów, zwykle o białej barwie upierzenia. Są lekkie i nie wymagają tak dużo pożywienia jak inne rasy. Roczna produkcja jaj jest bardzo wysoka. Nie jest to rasa, z którą łatwo się zaprzyjaźnić, choć będą dobrze się czuły w otoczeniu znanych im ludzi. Te ptaki potrafią mocno hałasować, dlatego lepiej sprawdzą się dla hodowców, którzy mieszkają w pewnej odległości od sąsiadów. Charakteryzują się wysoką aktywnością i szybko się nudzą.