Hereford uznawana jest za najbardziej rozpowszechnioną rasę bydła mięsnego. Wyhodowano ją w Anglii, w hrabstwie Hereford przed rokiem 1700. Była wtedy znana pod nazwą Hereford-shire. Powstała dzięki skrzyżowaniu ciężkiego angielskiego czerwonego bydła ze sprowadzonym z Flandrii białogłowym bydłem.
Rolnicy utrzymują, że bydło hereford znakomicie się w naszym kraju asymiluje, poza tym jest rasą mało wymagającą i tanią w utrzymaniu. Jeśli chcesz poznać tę rasę bliżej – przeczytaj ten artykuł.
Hodowla rasy Hereford
Doskonaleniem rasy w II połowie XVIII wieku zajął się Benjamin Tomkin. To właśnie z jego hodowli pochodzi uważany za założyciela rasy buhaj Silver. To on utrwalił w genotypie rasy hereford białą głowę, która do dziś jest jej wyróżnikiem. Poprawił też cechy opasowe i wczesne dojrzewanie. Uformowanie rasy typowo mięsnej nastąpiło z końcem XIX wieku, a księga hodowlana została założona w 1846 roku, by w 1878 powstało Brytyjskie Stowarzyszenie Hodowców Rasy Hereford.
Charakterystyka rasy
Obecnie hereford to rasa jednostronnie mięsna, gdzie masa buhajów wynosi około 900 kg, a krów 600 kg, wysokość w kłębie buhajów to 135, krów 130 cm. Warto jednak dodać, że istnieją hodowle, w których średnia masa krów dorosłych wynosi 700 kg. Hereford posiadają szeroki grzbiet, krótkie, szeroko rozstawione i mocne, świetnie umięśnione nogi oraz tułów, który jest długi, masywny, z szerokim grzbietem i dobrze zaznaczonym przodem. Głowa nie należy do dużych, jest krótka z szerokim czołem, ze skierowanymi do tyłu grubymi rogami. Skóra bydła rasy hereford jest gruba, sierść zaś miękka, często bywa kędzierzawa.
W stanach Zjednoczonych pod koniec XIX wieku zaczęto hodowlę odmiany bezrogiej – polled hereford.
Hereford – krycie
Rasę hereford uważa się za wcześnie lub średnio-wcześnie dojrzewającą. W stadach hodowlanych jałówki kryje się w wieku od 15 do 18 miesięcy zaś w stadach towarowych w wieku 15 miesięcy. Krowy te należą do bardzo płodnych, nie mają problemów z ocieleniami, a po urodzeniu cieląt są bardzo opiekuńczymi matkami. Cielęta rodzą się z wagą:
- byczki około 36 kilogramów;
- jałówki około 30 kg.
Rasa hereford osiąga niezłe wyniki reprodukcji w stadach z minimalnym nadzorem i opieką człowieka w przebiegu samego porodu, jak i odchowu cieląt.
Bydło hereford średniego kalibru
Hodowla rasy hereford nie należy do trudnych, bydło bardzo szybko się aklimatyzuje, nawet w skrajnie ciężkich warunkach klimatycznych. Doskonale znoszą pastwiskowy system utrzymania, nawet na obszarach o mało rozwiniętej roślinności, nie mają problemów także na nieużytkach. Rasa hereford może być trzymana cały czas na świeżym powietrzu, bez pomieszczeń inwentarskich. To spora zaleta tego bydła, która przyczyniła się do wielu hodowli na kolosalnych zielonych nieużytkach w Argentynie, Brazylii, Urugwaju, Meksyku, Chile, Stanach Zjednoczonych, Australii, RPA oraz Nowej Zelandii.
Cały czas trwają prace hodowlane nad tą rasą bydła, co w konsekwencji doprowadziło do:
- poprawy umięśnienia;
- zwiększonego tempa wzrostu;
- zwiększenia kalibru
przy jednoczesnym ograniczeniu udziału tłuszczu podskórnego w tuszy.
Warto dodać, że mleczność matek jest na średnim poziomie, mięso przetłuszczone, soczyste i marmurkowate, a smak mięsa zaliczany do wybitnych.
Zalety rasy hereford
Do zalet rasy hereford zalicza się:
- bardzo dużą opiekuńczość matek;
- znakomitą zdolność do aklimatyzowania się w bardzo różnych warunkach, również ciężkich;
- stado nie wymaga pomieszczeń inwentarskich, może być cały czas na świeżym powietrzu;
- rasa ta należy do najbardziej popularnych na świecie;
- idealne przystosowanie do warunków ekstensywnych, wypasach na nieużytkach zielonych;
- wizualnie rasa wygląda na interesującą i atrakcyjną;
- bydło ma bardzo łagodny temperament, co znacząco się przekłada na korzystne warunki hodowli.
Herefordy tanie w utrzymaniu
Bydło trzymane w gospodarstwie nie wymaga dużych nakładów, jest to faktycznie rasa tania w utrzymaniu. Nawet trzymane jest na piaszczystych ziemiach niskich klas bonitacyjnych, na których przeważają zielone nieużytki. Okazuje się, że w takich warunkach bydło tej rasy czuje się znakomicie. Trzeba jednak zwrócić uwagę na fakt, że przy niskich kosztach utrzymania krowy hereford mają gorsze przyrosty i osiągają niższą wagę rzeźną od ras mięsnych limousine i charolaise.
Bydło hereford nie przepada za ciepłem, lubi niskie temperatury i nawet zimą chętnie chodziłyby po pastwiskach. Fakt, że krowy nie muszą mieć pomieszczeń inwentarskich, nie oznacza, że hodowcy nie trzymają ich w oborach. Najczęściej wypasane są w naszych warunkach klimatycznych od maja, aż do pierwszych śniegów, niemniej na noc przyprowadzane są do pomieszczeń inwentarskich.
Wołowina kulinarna hereford
Wymagający klient, a takich jest coraz więcej, doskonale wie, jaką wołowinę potrzebuje i z jakiej rasy powinna pochodzić. Najbardziej ceniona przez gastronomię jest wołowina z marmurkową strukturą mięsa, a właśnie taka jest z krów hereford. Dobra wołowina ze szczególnymi cechami genetycznymi występuje u trzech ras bydła:
- Hereford;
- Wagyu;
- Angus.
Taka wołowina, jak to mówią, sprzedaje się sama.
Wielu hodowców bydła hodowlanego korzysta z dobrodziejstw zapoczątkowanych w Herefordshire, rasa hereford wciąż należy do jednej z trzech najchętniej hodowanych. Pozyskanie wołowiny kulinarnej z herefordów jest prostsze i tańsze, z mniejszymi kosztami pracy ludzkiej – warto więc je hodować.
Powiązane artykuły:
- Hodowla bydła mięsnego i mlecznego w Polsce – podstawowe informacje
- Galloway – rasa bydła mięsnego. Co warto o niej wiedzieć?
- Ile żyją krowy? Jakie gatunki krów żyją najdłużej? Od czego zależy długość życia krowy?
- Rasy kur w przydomowym gospodarstwie
- Żółtonóżka kuropatwiana (Ż-33). Charakterystyka